PRIJATELJ SMRTI

Provevši duže vreme s Borhesom u Buenos Airesu, gradu koji sam po sebi lavirint, gradu koji svetli, Borhesov italijanski izdavač je došao na ideju o Vavilonskoj biblioteci, antologiji fantastične književnosti u desetak knjiga, koju bi izabrao, uredio i uvodom propratio veliki argentinski pisac – jer se ideja beskrajne Vavilonske biblioteke nalazi u samoj srži Borhesove poetike.

Mnoga iznenađenja čekaju čitaoca: od plemenitih istočnih izvora ranije neprevođenih, do već slavnih, ponovo otkrivenih imena, sa njihovim manje poznatim delima, „ponovo izmišljenih“ hiljadama odraza u ogledalu Borhesovih pogleda.

Iz Borhesovog predgovora:

Španija, koja je nadahnula tolike slavne romantičarske pisce, sama je dala skromne i zakasnele reflekse toga pokreta. Častan izuzetak predstavljaju Rozalija de Kastro, čiji se najbolji izraz može naći u njenom materinjem jeziku, a ne u akademskom dijalektu koji je i danas u modi, Gustavo Adolfo Beker, zamagljeno ogledalo ranoga Hajnea, Hose de Espronseda i Pedro Antonio de Alarkon.

Zasigurno je slika Visoke žene opsedala Alarkonov duh, te se isto tako javlja, oplemenjena i lišena svoga demonskog karaktera, u Prijatelju smrti. U svojoj prvoj polovini priča preti da se pretvori u  niz neodgovornih improvizacija, ali nam se pokazuje,  kako pripovetka teče, da je sve, do danteovskog raspleta, planski tako uobličeno na početnim stranicama dela